Λέξεις 1922
Δεν την είχα παρατηρήσει πότε αυτήν την πόρτα. Και όμως, περνούσα από εδώ καθημερινά! Η ξενάγηση των τουριστών στα καντούνια της παλιάς πόλης αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μου. Τι περίεργο! Μα να μην την έχω προσέξει πότε ως τότε; Ναι…τότε…που την είδα να ανοίγει, για πρώτη αλλά και τελευταία φορά, προσφέροντας την έξοδο από τούτο το παλιό και ρημαγμένο κτίριο του οποίου δεσπόζει, σε εκείνον τον τύπο και στο βιβλίο το οποίο κρατούσε! Βιβλίο! Τα βιβλία σε έντυπη μορφή έχουν καταργηθεί εδώ και χρόνια! Από πάντα υπήρχαν βέβαια οι φήμες για την περιβόητη μυστική βιβλιοθήκη της Κέρκυρας, όμως ποιος τις πίστευε; Εμείς τις συντηρούσαμε εξαιτίας της εντολής που μας είχε δώσει το πρακτορείο. Οι φήμες αυτές πρόσθεταν ένα μυστήριο στις ξεναγήσεις και όπως έδειχναν τα νούμερα, αυτό είχε μεγάλη απήχηση στους τουρίστες. Και ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή που διηγούμουν το παραμύθι της μυστικής βιβλιοθήκης σε ένα γκρουπ Γερμανών τουριστών όταν η πόρτα άνοιξε επαναπροσδιορίζοντας την θέση της στον κόσμο. ‘Η περιβόητη μυστική βιβλιοθήκη της Κέρκυρας όντως υπάρχει και… μόλις ανακάλυψα την είσοδο της!’ ‘Οι φήμες έχουν βάση!’ Κυριεύτηκα από αυτές τις σκέψεις και για λίγα δευτερόλεπτα, δεν υπήρχε τίποτα άλλο γύρω μου εκτός από ετούτη εδώ την πόρτα. Ήταν ένας δυνατός και απότομος πόνος, χαμηλά στο δεξί μου πόδι που με επανέφερε στην πραγματικότητα. Γύρισα και κοίταξα δίπλα μου, ο μικρός Χανς ετοιμαζόταν να με χτυπήσει ξανά με το σημαιάκι της Κέρκυρας το οποίο του είχα δώσει λίγο νωρίτερα, χρίζοντας τον βοηθό μου. Με μια απότομη κίνηση του άρπαξα το σημαιάκι από τα χέρια και ως απάντηση έλαβα την διαπεραστική του τσιρίδα η οποία μου υπογράμμισε την σιωπή που επικρατούσε γύρω μου. Όλα τα μέλη του γκρουπ περίμεναν υπομονετικά και με κοιτούσαν γεμάτα περιέργεια όσο εγώ χάζευα σαν υπνωτισμένη την πόρτα. Alles gut φώναξα και ξεκίνησα να τρέχω με το σημαιάκι στο χέρι προς την κατεύθυνση που είχα προλάβει να δω τον άγνωστο άνδρα με το βιβλίο να χάνεται.
Μετά από μια μικρή περιπλάνηση στην πλατεία, στάθηκα τυχερή και τον εντόπισα να κάθεται μόνος σε ένα παγκάκι στο μποσκέτο. Πρέπει να ήταν γύρω στα 70, ψηλόλιγνος με πολύ κομψό ντύσιμο. Κοίταξα τα χέρια του διερευνητικά. Δεν κρατούσε βιβλίο. Παρόλα αυτά ήμουν βέβαιη ότι ήταν αυτός, και έτσι έκατσα δίπλα του δίχως να ζητήσω την άδειά του. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Μόλις καταλάγιασε το λαχάνιασμα μου και σταθεροποιήθηκε η αναπνοή μου, βρήκα το θάρρος και του είπα ορθά κοφτά: ‘’Ξέρω!… Σε είδα’’. Εκείνος γύρισε και με κοίταξε χωρίς ίχνος έκπληξης και μου απάντησε με σταθερή και σίγουρη φωνή: ‘’Δεν ξέρεις αυτό που δεν ξέρεις’’. Με κοροϊδεύει σκέφτηκα και θυμωμένη του απάντησα: ‘’Κοίτα, θέλω να μπω μέσα. Αν δεν με βάλεις μέσα, θα γράψω ένα άρθρο στο μπλογκ μου για την πραγματική μυστική βιβλιοθήκη της Κέρκυρας και θα υπογραμμίσω τις συντεταγμένες της στο GPS. Ξέρεις, το μπλογκ μου υποστηρίζεται από το Busy Galaxy, το μεγαλύτερο ηλεκτρονικό ταξιδιωτικό περιοδικό στον κόσμο. Σε λιγότερο από 24 ώρες, τουρίστες από όλο τον κόσμο θα μαζευτούν έξω από την πόρτα σου’’. ‘’Δε θα το κάνεις αυτό’’ μου απάντησε με την ίδια σιγουριά. Σηκώθηκε από το παγκάκι, έστρωσε λίγο το κοστούμι του και ξεκίνησε να περπατάει προς το Παλαιό Φρούριο. Έμεινα μόνη να τον κοιτάω να απομακρύνεται…. για δεύτερη φορά. Τι ατυχία, σκέφτηκα, και άρχισα να κουνάω νευρικά το σημαιάκι που κρατούσα ακόμα στα χέρια μου! Περίμενα ο τύπος να φοβηθεί και να μου επιτρέψει να μπω! Τώρα θα πρέπει να γράψω το άρθρο με ελάχιστα στοιχεία. Με ελάχιστα στοιχεία…με ελάχιστα στοιχεία…έλεγα και ξανά έλεγα στον εαυτό μου. Έβγαλα το κινητό από την τσέπη της ζακέτας μου και κοίταξα την οθόνη. Το γραφείο ξεναγών μου είχε ήδη στείλει πέντε μηνύματα ρωτώντας με γιατί δεν είμαι στη θέση μου και γιατί αδικαιολόγητα βρίσκομαι στο μποσκέτο. Δεν απάντησα στα μηνύματα και έκλεισα τον εντοπισμό θέσης. Ήξερα πολύ καλά ότι με αυτή την κίνηση θα έχανα αυτόματα τη δουλειά μου, αλλά δεν με ένοιαζε!
Έχοντας ήδη επιλέξει τις λέξεις στο μυαλό μου, γύρισα στο σπίτι, μεθυσμένη από ενθουσιασμό και ξεκίνησα αμέσως να γράφω το άρθρο μου. Τα μεσάνυχτα ήταν έτοιμο. Μπορεί να ήταν γραμμένο με μπόλικη φαντασία αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Αυτό που μετρούσε, οι συντεταγμένες δηλαδή, ήταν αληθινές! Πάτησα αποστολή και σέρβιρα στον εαυτό μου ένα ποτήρι κρασί. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να περιμένω. Όπως ακριβώς το είχα προβλέψει, την επόμενη μέρα από το πρωί κιόλας, άρχισε να μαζεύετε κόσμος στο καντούνι όπου βρισκόταν η πόρτα. Όταν έφτασε το βράδυ, στην παλιά πόλη γινόταν το αδιαχώρητο. Ο εκπρόσωπος του Busy Galaxy είχε επικοινωνήσει μαζί μου από νωρίς, συγχαίροντας με για το επιτυχημένο άρθρο μου και για επιβράβευση μου έδωσε μπόνους είκοσι χιλιάδες ευρώ! Επίσης, όπως ήταν αναμενόμενο, το γραφείο ξεναγών με επαναπροσέλαβε αμέσως, προτείνοντάς να αναλάβω αποκλειστικά και μόνο την ξενάγηση της πόρτας της μυστικής βιβλιοθήκης! Σε 24 ώρες έγινα η καλύτερη και η πιο ακριβοπληρωμένη ξεναγός του νησιού. Οι ξεναγήσεις συνεχίστηκαν τους επόμενους μήνες με φρενήρεις ρυθμούς, φωτογραφίες από την πόρτα της μυστικής βιβλιοθήκης κυκλοφορούσαν σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα και οι τουρίστες δεν σταματούσαν να έρχονται. Για πρώτη φορά στην ιστορία του νησιού η τουριστική σεζόν δεν τελείωσε τον Οκτώβρη. Για την ακρίβεια δεν τελείωσε ποτέ. Ο κόσμος συνέχιζε να έρχεται και τον χειμώνα, αψηφώντας τις καταρρακτώδεις βροχές. Και όλα αυτά εξαιτίας μου. Εξαιτίας μου!
Ένα χρόνο μετά την ανακάλυψη της πόρτας όλα είχαν βρει το ρυθμό τους. Ένα συνηθισμένο απόγευμα, έχοντας γυρίσει από τη δουλειά εξαντλημένη, μπήκα στο μπάνιο να κάνω ένα δροσερό ντους. Την απόλαυση μου διέκοψε το κουδούνι της πόρτας. Βγήκα από το ντους βιαστικά και φόρεσα το μπουρνούζι μου. Με τα μαλλιά μου ακόμα νωπά κατευθύνθηκα προς την πόρτα και την άνοιξα γεμάτη περιέργεια. Δεν βρήκα κανένα στο κατώφλι της παρά μόνο μια κομμένη σελίδα ενός βιβλίου. Έμεινα αποσβολωμένη. Απίστευτο!…μονολόγησα, μάζεψα τη σελίδα από το πατάκι και μπήκα ξανά μέσα στο σπίτι. Έβαλα τα γυαλιά μου για να τη διαβάσω. Τα χέρια μου τρέμανε, είχα πάρα πολλά χρόνια να διαβάσω τυπωμένο κείμενο σε χαρτί. Διαβάζοντάς το κείμενο, δεν μου φάνηκε ευχάριστο. Η ζέστη στο δωμάτιο είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη. Σηκώθηκα από τον καναπέ και κατευθύνθηκα προς στην κουζίνα για να δροσιστώ με ένα ποτήρι νερό. Στον διάδρομο όμως, με έπιασε ένας τρομερός ίλιγγος και όλα γύρω μου άρχισαν να στροβιλίζονται. Σωριάστηκα στο πάτωμα και ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά ξεκίνησαν οι φωνές! Δεν ξέρεις ότι δεν ξέρεις μου λέγανε! Και γελούσανε! Γελούσανε! Υστερικά γέλια παντού! Θα έπρεπε να είχα λιποθυμήσει διότι όταν άρχισα να συνέρχομαι ήμουν ακόμα στο πάτωμα, είχα έντονο πονοκέφαλο και η σελίδα βρισκόταν πεσμένη δίπλα μου. Όταν επανήλθα πλήρως, απέδωσα την λιποθυμία μου στην υπερκόπωση και αποφάσισα να μην πω σε κανένα τίποτα. Η σελίδα ήταν το αποδεικτικό στοιχείο που θα ισχυροποιούσε την θεωρία μου για την μυστική βιβλιοθήκη της Κέρκυρας. Ο κόσμος είχε αρχίσει να βαριέται την ιστορία με την πόρτα, ήθελε περισσότερα. Η σελίδα αυτή θα με έβγαζε από το αδιέξοδο!
Το επόμενο βράδυ προς μεγαλύτερη έκπληξη μου, το κουδούνι της πόρτας χτύπησε ξανά. Πίστευα ότι το συμβάν της προηγούμενης νύχτας δεν θα επαναλαμβανόταν. Έκανα όμως λάθος. Στο πατάκι της πόρτας βρισκόταν μια ακόμα σελίδα. Από ένστικτό, ο ενθουσιασμός μου αυτή τη φορά ήταν μετριασμένος. Έσκυψα και τη μάζεψα όπως είχα κάνει και το προηγούμενο βράδυ. Διαβάζοντας τις πρώτες γραμμές συνειδητοποίησα αμέσως ότι το κείμενο ήταν ακριβώς το ίδιο με το χτεσινό και συνεπώς ίδια θα ήταν και η επικείμενη εμπειρία μου.… αφόρητη ζέστη, ίλιγγος, φωνές και λιποθυμία. Το ξημέρωμα με βρήκε πάλι εξουθενωμένη, ξαπλωμένη στο πάτωμα δίπλα στη σελίδα. Είχα αρχίσει να υποψιάζομαι ότι κάτι επικίνδυνο μου συμβαίνει. Αν το ερχόμενο βράδυ έβρισκα και άλλη σελίδα στην πόρτα μου, σε καμία περίπτωση δε θα τη μάζευα. Είχα ήδη δύο και ήταν υπεραρκετές για να στηρίξουν την ιστορία μου. Με τη σελίδα στα χέρια μου, κατευθύνθηκα προς το γραφείο για να την αποθηκεύσω στο ίδιο φάκελο στον οποίο είχα αποθηκεύσει και την πρώτη, αλλά μόλις τον άνοιξα διαπίστωσα ότι ήταν παντελώς άδειος! Από μέσα του έλειπε η πρώτη σελίδα και όλες οι σημειώσεις που είχα κρατήσει σχετικά με αυτή! Άρχισε να με κυριεύει πανικός. Έκανα το σπίτι μου άνω κάτω όμως δεν βρήκα τίποτα πουθενά. Τρομοκρατημένη, έπιασα την δεύτερη σελίδα που μου είχαν στείλει, τη δίπλωσα όσες περισσότερες φορές μπορούσα και την έκρυψα μέσα στο κουτί με τα δημητριακά. Ήμουν σίγουρη ότι εκεί δεν θα την έβρισκε κανείς. Και μόνο μια σελίδα μου είναι αρκετή σκέφτηκα. Δεν θα άνοιγα πότε ξανά την πόρτα στον απρόσκλητο επισκέπτη μου!
Το βράδυ της ίδιας ημέρας, το κουδούνι της πόρτας χτύπησε ξανά και εγώ άνοιξα την πόρτα και μάζεψα το χαρτί από το πατάκι, μην έχοντας άλλη επιλογή. Λίγη ώρα νωρίτερα, επιστρέφοντας από τη δουλειά, βρήκα το κουτί με τα δημητριακά παντελώς άδειο. Ούτε σελίδα, ούτε κορν φλεικς μέσα. Τίποτα! Κενό! Η σελίδα είχε εξαφανιστεί και πάλι. Ήταν προφανές ότι αν ήθελα να έχω την σελίδα ως αποδεικτικό στοιχείο, θα έπρεπε να ανοίγω την πόρτα κάθε βράδυ, να την μαζεύω από το πατάκι και να ζω ξανά και ξανά την εφιαλτική νύχτα που τη συνόδευε. Και έτσι και έκανα. Κάθε βράδυ. Γιατί το επόμενο πρωί η σελίδα χανότανε. Τρεις μήνες πέρασαν, μέσα σε αυτή την κόλαση της αϋπνίας και των παραισθήσεων. Η κούραση μου είχε γίνει ανυπόφορη και τα νεύρα μου σπασμένα. Αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή μου και άρχισα να ρωτάω τους γείτονες στην πολυκατοικία αν έχουν δει κάποιον να πλησιάζει στην πόρτα μου και να αφήνει μια σελίδα. Όλοι μου απαντούσαν το ίδιο: όχι δεν έχω δει κανέναν. Αναρωτιόμουν πως γίνεται όλοι μα όλοι να μου λένε ακριβώς το ίδιο! Και αν ήταν αυτοί οι ίδιοι που μου αφήνουν τις σελίδες πάνω στο πατάκι της εξώπορτας; Τα πάντα γύρω μου, μου φαινόντουσαν ύποπτα και οι κρίσεις πανικού ήταν στο τσεπάκι μου.
Μια μέρα στη δουλειά άκουσα έναν τουρίστα από το γκρουπ που συνόδευα να μου λέει περιπαικτικά: Δεν ξέρεις ότι δεν ξέρεις και αμέσως μετά όλοι μαζί τραντάχτηκαν στα γέλια! Με κορόιδευαν ή μήπως με απειλούσαν; Δεν μπορούσα να ξέρω. Δεν άντεχα όμως άλλο την πίεση, είχε έρθει η στιγμή να σταματήσω τα παραμύθια των ξεναγών και να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη την αλήθεια! Η μυστική βιβλιοθήκη δεν είναι αστείο!…άρχισα να τους λέω. Η είσοδός της είναι εδώ μπροστά μας και οι ζωές μας βρίσκονται σε σοβαρό κίνδυνο. Οι άνθρωποι που διαβάζουν βιβλία είναι πολύ έξυπνοι! Τα βιβλία είναι όπλα στα χέρια τους. Εμείς οι υπόλοιποι είμαστε αυτοί που δεν ξέρουν ότι δεν ξέρουν! Μια σελίδα αρκεί για να δηλητηριάσει την ψυχή μας! Είναι προς όφελός μας να μην σκαλίζουμε το παρελθόν! Μη γελάτε! Δεν είναι αστείο!… Και αυτοί οι βλάκες συνέχιζαν να γελάνε ακόμα πιο δυνατά. Και όσο τα γέλια αυξάνονταν τόσο περισσότερο φώναζα! Και θα συνεχίζω να φωνάζω μέχρι να με ακούσετε όλοι! Δεν το βάζω κάτω και ας με απέλυσαν από τη δουλειά μου και ας έγραψε το Busy Galaxy ότι είμαι μια χαμένη προσωπικότητα που πιστεύει στη χαμένη βιβλιοθήκη της Κέρκυρας και ας συνεχίζετε να με έχετε εδώ μπροστά στη πόρτα μόνο και μόνο για να φωτογραφίζεστε μαζί μου σαν να είμαι κλόουν. Δεν καταλαβαίνετε ότι και εσείς κινδυνεύετε! Προσπαθώ να σας προστατέψω! Σας λέω την αλήθεια! Αυτή η πόρτα είναι η είσοδος της μυστικής βιβλιοθήκης της Κέρκυρας και πρέπει να κρύβει κάτι φοβερά σημαντικό! Αλλιώς δε θα μου στέλνανε δηλητηριασμένες σελίδες! Σας λέω μόνο την αλήθεια! Δεν ξέρετε ότι δεν ξέρετε! Η πόρτα κρύβει μεγάλες αλήθειες! Τα βιβλία είναι όπλα!!! Η πόρτα! Τα βιβλία ! Ακούστε με… κοιτάξτε με! Σας κουνάω το σημαιάκι μου. Ελάτε κοντά μου σας λέω την αλήθεια. Γιατί δεν έρχεστε; Γιατί δεν με ακούτε…Είμαι η καλύτερη ξεναγός του νησιού….. Δεν ξέρετε ότι δεν ξέρετε….
