Λέξεις 1017
Η Μαίρη είχε μία ιδιαιτερότητα που της είχε κοστίσει πολλά πράγματα στη ζωή. Όχι κάποια συνηθισμένη όπως το να είσαι κλειστοφοβικός, αγοραφοβικός ή υποχόνδριος, αλλά μια εξαιρετικά σπάνια, σχεδόν ανύπαρκτη ιδιαιτερότητα! Δε μπορούσε να πει ψέματα! Ούτε ένα! Ούτε καν το πιο αθώο…. Παρόλο που αγαπούσε τον κινηματογράφο και ονειρευόταν από μικρή να γίνει ηθοποιός, το επάγγελμα που ακολούθησε τελικά ήταν αυτό της λογίστριας. Οι αριθμοί είναι αριθμοί και δεν είναι ούτε αλήθεια ούτε ψέματα. Μπορούν να μαγειρευτούν θα μου πείτε. Αυτό όμως δεν την αφορούσε καθόλου. Οι πελάτες της, γνώριζαν ποια είναι και την προσέγγιζαν για αυτό ακριβώς το λόγο. Αναζητούσαν δηλαδή την ξεκάθαρη αλήθεια στα λογιστικά τους, για να είναι σε θέση αργότερα να ξέρουν ακριβώς τι θα παραποιήσουν και γιατί. Την παραποίηση την αναλάμβανε άλλος λογιστής και ούτε που την ένοιαζε ποιος. Είχε καταφέρει να συμβιβαστεί με τη δουλειά της και να είναι άνετη. Στην προσωπική της ζωή, είχε και εκεί βρει τις ισορροπίες της, παρόλο που δεν είχε φίλους. Κατά γενική ομολογία, δεν ήταν ένα συμπαθητικό άτομο. Οι αλήθειες που έλεγε, την οδηγούσαν πολύ συχνά σε παρεξηγήσεις. Για παράδειγμα, πολλές φορές όταν έλεγε μια ευχάριστη αλήθεια σε κάποιον, αυτός τη θεωρούσε ανειλικρινή, και πίστευε ότι τα λόγια της ήταν ψεύτικα και τα έλεγε για να τον καλοπιάσει. Άλλες φορές πάλι, όταν η αλήθεια που έλεγε σε κάποιον ήταν δυσάρεστη, αυτός θύμωνε με την αγένεια της που δεν έκανε ουδεμία προσπάθεια να την ελαφρύνει με ένα καλοπροαίρετο ψέμα. Σε αυτή την έλλειψη φίλων λοιπόν, οι αριθμοί έδωσαν πάλι τη λύση. Και συγκεκριμένα, το ‘’μηδέν και το ένα’’. Ένα ρομπότ συντροφιάς με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, ήταν πρόθυμο να της κάνει πάντα παρέα, χωρίς γκρίνιες και παρεξηγήσεις. Κάθε απόγευμα, όταν επέστρεφε σπίτι της μετά τη δουλειά, άραζε στον καναπέ της και μιλούσε μαζί του.
Ένα απόγευμα η Μαίρη, γύρισε στο σπίτι της φανερά αναστατωμένη. Αγκάλιασε το ρομπότ και του είπε ότι εκείνη τη μέρα είχε συναντήσει την ευτυχία! Η ευτυχία που είχε τη μορφή ενός πελάτη, του πιο τίμιου, ειλικρινούς και όμορφου πελάτη που είχε ποτέ. Ο πελάτης αυτός ήταν καινούργιος και είχε έρθει για πρώτη φορά στο γραφείο της. Τα βιβλία του, μετά τον πρώτο γρήγορο έλεγχο που τους έκανε, ήταν υπόδειγμα τάξης, οργάνωσης και σαφήνειας και το πρόσωπό του, αφού το κοίταξε και το ξανακοίταξε, υπόδειγμα αρμονικών χαρακτηριστικών. Δεν μπορούσε παρά να τον παινεύσει για την ειλικρίνεια του και τα τόσο σωστά βιβλία του, και εκείνος με τη σειρά του, είχε την καλοσύνη να της προτείνει να πάνε μαζί το ίδιο βράδυ σινεμά. Το ρομπότ, άκουσε προσεκτικά τα λόγια της, τα κατέγραψε ως δεδομένα εισαγωγής, έκανε τους απαραίτητους υπολογισμούς και τελικά, σε κλάσματα του δευτερολέπτου, τη συμβούλεψε να κρατήσει το όμορφο αυτό συναίσθημα, σαν μια γλυκιά ανάμνηση, και να αρνηθεί την πρόταση του, καθώς οι στατιστικές έλεγαν, ότι εξαιτίας της ανικανότητάς της να πει ψέματα, το ραντεβού δε θα είχε αίσια έκβαση. Η Μαίρη θυμήθηκε την τελευταία απόπειρα να κάνει σχέση. Ήταν πριν δύο χρόνια, και ήταν μια παταγώδης αποτυχία, γιατί, όταν ο υποψήφιος σύντροφός τη ρώτησε, κατά τη διάρκεια της πρώτης τους ερωτικής πράξης: «Σ’ αρέσει μωρό μου;» εκείνη του είχε απαντήσει με ένα ξερό «Όχι», μη μπορώντας να προσποιηθεί μιας και αυτή ήταν η αλήθεια. Το ρομπότ είχε δίκιο, κανένα από τα ραντεβού της δεν είχε αίσια έκβαση. Όμως εκείνη τη φορά, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Πρώτη φορά ένοιωθε τέτοιο ενθουσιασμό και ήταν σίγουρη ότι άξιζε η προσπάθεια να δοκιμάσει. Έκλεισε τα μάτια της και σκέφτηκε ένα γιγάντιο ψέμα, όπως το ότι, η γη είναι επίπεδη. Αυτοσυγκεντρώθηκε καλά – καλά και ξεκίνησε να λέει… Η γη είναι εεεεεπσφαιρική! Προσπάθησε πάλι. Δεν τα κατάφερε. Σκέφτηκε ότι ίσως να έφταιγε το είδος του ψέματος που προσπαθούσε να πει, καθώς αυτό αναφερόταν σε μια παγκόσμια αλήθεια. Αποφάσισε να δοκιμάσει να πει ένα πιο υποκειμενικό, όπως για παράδειγμα ότι η σπιτονοικοκυρά της, η κυρία Άννα, έχει καλή καρδιά. Αυτοσυγκεντρώθηκε, σκέφτηκε την κυρία Άννα, και ξεφώνισε…Σκύλα! Ίσως και αυτό το ψέμα να ήταν μια παγκόσμια αλήθεια. Δεν το έβαλε κάτω όμως, και συνέχισε τις προσπάθειες. Όλη αυτή την ώρα, το ρομπότ την παρακολουθούσε ήρεμο, χωρίς να μιλάει, χωρίς να υπολογίζει, ανοιγοκλείνοντας μόνο τα μάτια του….. μέχρι τη στιγμή, που άκουσε τη Μαίρη να λέει «Ένα και ένα κάνουν κρύο!». Τότε ξαφνικά, τα μάτια του κόλλησαν, το λειτουργικό του σύστημα μπήκε σε περιβάλλον MS Dos και η μικρή οθόνη που είχε στην κοιλιά του έγινε μαύρη και άρχισε να εμφανίζει άπειρα τα ψηφία 0101, μπλεγμένα μαζί την λέξη Error. Το ρομπότ λειτουργούσε με τεχνητή νοημοσύνη. Ήταν πολύ έξυπνο, όμως δεν είχε ακούσει πότε ξανά τη Μαίρη να λέει ψέματα, και δεν είχε ιδέα πως έπρεπε να επεξεργαστεί την απάντηση της. Η Μαίρη κοίταξε έντρομη τον ψηφιακό φίλο της, και αγχώθηκε μήπως έπαθε κάποια σοβαρή βλάβη, όμως η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να φύγει για το ραντεβού της. Του έκανε reboot, τον έβαλε στην πρίζα και έφυγε.
Τελικά, ο τίμιος, ειλικρινής και όμορφος πελάτης της δεν ήρθε ποτέ στο ραντεβού, ούτε και απάντησε στα τηλεφωνήματά της. Η Μαίρη πήγε στο σινεμά μόνη της και έκλαψε κατά τη διάρκεια της ταινίας. Στο γυρισμό για το σπίτι της, το μόνο που ευχόταν ήταν να έχουν γίνει επιτυχημένα τα updates και ο φίλος της να είναι μια χαρά! Όταν άνοιξε την πόρτα του σπιτιού, τον βρήκε στο διάδρομο να την περιμένει. Τον αγκάλιασε γεμάτη χαρά, και με ανακούφιση του είπε: ‘’Πόσο χαίρομαι που είσαι καλά! Είσαι ο καλύτερός μου φίλος!’’ Και εκείνος της απάντησε: ‘’Μη λες ψέματα, τώρα άλλος είναι ο καλύτερος σου φίλος’’. Εκείνη σαστισμένη του είπε: ‘’Όχι, εσύ είσαι ο καλύτερός μου φίλος, ο άλλος δεν εμφανίστηκε ποτέ! Με κορόιδεψε’’. Το ρομπότ αποκρίθηκε πολύ σοβαρό: ’’Δε χρειάζεται να το λες αυτό, δε θα σε παρεξηγήσω που βρήκες αγόρι’’.’’Μα δε βρήκα αγόρι!’’ απάντησε εκείνη. Τότε το ρομπότ εμφάνισε στην οθόνη της κοιλιάς του ένα αρχείο. Η Μαίρη το ακούμπησε με το δάχτυλό της και το άνοιξε. Είδε καταγεγραμμένη όλη τη συζήτηση που είχαν κάνει εκείνο το απόγευμα, λίγο πριν φύγει για το ραντεβού της. Το ρομπότ, άρχισε πάλι να της μιλάει: ‘’Σήμερα το απόγευμα, στις 20:14 το λειτουργικό μου σύστημα δέχτηκε ως δεδομένο εισαγωγής από εσένα την φράση: «Ένα και ένα κάνουν κρύο.». «Δεν είπα ένα και ένα κάνουν κρύο. Δύο είπα! Δύο! Δε μπορώ να πω ψέματα», απάντησε η Μαίρη με αγωνία. Το ρομπότ συνέχισε το ίδιο σοβαρά «Στις 21:30 ενημέρωσα τις βάσεις δεδομένων μου, ανέτρεξα στο νέφος, έβγαλα στατιστικά και ανέπτυξα αλγόριθμους από εκατό χιλιάδες διαφορετικές ανθρώπινες συμπεριφορές. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που δε λέει ψέματα. Άρα εσύ, λέγοντας μου ότι δε μπορείς να πεις ψέματα, λες ψέματα».
Και έτσι η Μαίρη έχασε τον φίλο της για πάντα. Μουδιασμένη, πήρε το κινητό στο χέρι της, μπήκε στη σελίδα της Ιαπωνικής εταιρίας και ξεκίνησε μια νέα παραγγελία.
