Λέξεις 1483
Ένα βράδυ, αρχές Αυγούστου, η ζέστη ήταν αφόρητη. Ο ανεμιστήρας μου είχε χαλάσει και δεν την πάλευα μέσα στο σπίτι. Έπρεπε να δροσιστώ με κάποιο τρόπο οπότε αποφάσισα να πάω μια βόλτα στη Νέα Παραλία. Κατηφόρισα την Αγγελάκη και από τον Λευκό Πύργο κατευθύνθηκα προς την καντίνα με τα κοκτέιλ. Άραξα εκεί όλη νύχτα πάνω σε μια αιώρα και χάζευα τον κόσμο που περπατούσε πέρα δώθε, ακούγοντας κουβανέζικη μουσική και πίνοντας το ένα κοκτέιλ μετά το άλλο. Η Μαργαρίτα είναι το αγαπημένο μου. Όταν άρχισε να ξημερώνει είχα ζαλιστεί για τα καλά. Μάζεψα τα κομμάτια μου και ξεκίνησα για το σπίτι. Στο γυρισμό και καθώς ανέβαινα την Αγία Σοφίας, στο ύψος της Αχειροποίητου, παραπάτησα σε μια τρύπα που είχε στο πεζοδρόμιο και έπεσα. Χτύπησα λίγο το κεφάλι μου αλλά δεν τα έχασα εντελώς. Μου έκανε εντύπωση αυτή η τρύπα, επειδή βρισκόταν στη μέση του πεζοδρομίου, χωρίς ιδιαίτερα προφανή λόγο. Είχε διάμετρο κοντά στα τριάντα εκατοστά. Επιφυλακτικά κοίταξα μέσα της, και διέκρινα στον πάτο της ένα κινητό! Είχε την οθόνη του στραμμένη προς το μέρος μου και δεν φαινόταν να λειτουργεί. Πλησίασα περισσότερο για να δω καλύτερα και τότε, κάτι περίεργο συνέβη. Ακούστηκε το κλείστρο της φωτογραφικής μηχανής, και ξαφνικά όλα μαύρισαν, σαν να λιποθύμησα. Όμως δεν είχα, διότι καταλάβαινα ότι κάτι μου συμβαίνει, δε μπορούσα όμως να προσδιορίσω τι. Έπειτα από λίγη ώρα τα μάτια μου άρχισαν να συνηθίζουν το σκοτάδι και να ξεχωρίζουν κάποιες μορφές δίπλα μου. Δεν ήμουνα μόνος. Και έπειτα από ακόμα λίγη ώρα, τα μάτια μου συνήθισαν εντελώς και τα έβλεπα πια όλα.
Βρισκόμουν σε ένα μαύρο χώρο, χωρίς όρια, μαζί με ένα σμήνος μυρμηγκιών, δεκαεπτά σκουλήκια, δύο ποντίκια – όχι ολόκληρα, το ένα ήταν μισό, του έλειπε το πίσω μέρος και η ουρά, και το άλλο ήταν τα τρία τέταρτα, είχε ένα κενό στη πλάτη του- τρεις κατσαρίδες και μια μουσούδα σκύλου! Κούνησα το κεφάλι μου δεξιά αριστερά, πάνω κάτω, αλλά δεν είδα τίποτε άλλο. Το σώμα μου έλειπε! Όσο και να προσπαθούσα δεν έβλεπα τίποτε από μένα. Πώς υπήρχα εκεί χωρίς σώμα; Πέθανα; Ήταν μόνο η ψυχή μου; Ένα δυνατό φως άναψε από πάνω μας και ο ήχος του κλείστρου ακούστηκε ξανά. Τρόμαξα. Τα άλλα πλάσματα συνέχισαν να είναι όπως ήταν. Σα να είχαν συνηθίσει για τα καλά αυτή την κατάσταση. Τα μυρμήγκια πήγαιναν όλα μαζί, στη σειρά, ασταμάτητα, διαμορφώνοντας ένα μεγάλο κύκλο. Οι κατσαρίδες στέκονταν ακίνητες, παριστάνοντάς τις ψόφιες. Τα σκουλήκια αιωρούνταν στο χώρο. Τα ποντίκια έτρεχαν και αυτά ασταμάτητα μέσα και έξω από τον κύκλο τον μυρμηγκιών, ενώ η μουσούδα μύριζε συνέχεια. Και πάλι δυνατό φως και το άκουσμα του κλείστρου. Ταράχτηκα για δεύτερη φορά. Η μουσούδα άρχισε να κινείται ταχύτατα προς το μέρος μου και εν τέλη ήρθε και κόλλησε πάνω μου. Αισθανόμουν την υγρή της μύτη πάνω στο δέρμα μου και έπειτα από λίγο άρχισε να με γλύφει. Ξαφνικό φως και άκουσμα κλείστρου για τρίτη φορά. Αυτή τη φορά δεν τρόμαξα τόσο. Η μουσούδα έφυγε αλλά συνέχισα να νοιώθω τα σάλια της στο πρόσωπό μου. Στο πρόσωπό μου… Άρα το μόνο που υπήρχε από μένα μέσα στην τρύπα ήταν το πρόσωπό μου. Ξαφνικό φως και άκουσμα κλείστρου για τέταρτη φορά. Δεν τρόμαξα καθόλου. Κάποιος μας έβγαζε φωτογραφίες ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Πόσο διαρκούσαν αυτά, δεν μπορούσα να καταλάβω. Μέχρι τώρα τέσσερα φλας… Η μουσούδα με πλησίασε πάλι, φαίνεται ότι της άρεσε η ανθρώπινη μυρωδιά μου.
Λίγο μετά το φλας νούμερο δεκαπέντε, στην τρύπα ακούστηκε το κλείστρο, αυτή τη φορά χωρίς τη συνοδεία φωτός, και ελάχιστες στιγμές αργότερα εμφανίστηκε ένα καινούριο μυρμήγκι. Τα υπόλοιπα μυρμήγκια, σα στρατιωτάκια, το περικύκλωσαν και το ενέταξαν αμέσως στον κύκλο τους. Τίποτα δεν άλλαξε στη ρουτίνα τους. Τα κλείστρα χωρίς φλας συνέχισαν να ακούγονται και να εισάγουν νέα μέλη στην τρύπα, σε εντελώς τυχαίες στιγμές και χωρίς καμία περιοδικότητα. Τα νέα μέλη που εισέρχονταν ήταν κυρίως μυρμήγκια, κάποια σκουλήκια, άντε που και που και καμιά κατσαρίδα. Σίγουρα θα πλησιάσανε και αυτά το κινητό στον πάτο της τρύπας και η κάμερα θα τους ρούφηξε μέσα, όπως έκανε και με μένα και με όλα τα υπόλοιπα πλάσματα της τρύπας. Φαίνεται ότι η εμπρόσθια φωτογραφική μηχανή του κινητού, λειτουργεί ως διαστατική πύλη και μόλις την πλησιάσει κάποιος ζωντανός οργανισμός, ενεργοποιείται, και με μια φωτογραφία τον ρουφάει μέσα στην τρύπα. Η οπίσθια φωτογραφική μηχανή μάλλον λειτουργεί ανεξάρτητα, φωτογραφίζοντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα το περιεχόμενο της τρύπας, χωρίς να πραγματοποιεί τηλεμεταφορά, όπως πραγματοποιεί η εμπρόσθια. Η μουσούδα δεν έφευγε από δίπλα μου. Ποιο να είναι άραγε το καημένο σκυλάκι που την έχασε και τι να κάνει τώρα χωρίς αυτή. Και το σώμα μου; Τι να απέγινε το σώμα μου άραγε; Θα έμεινε δίπλα στην τρύπα σωριασμένο χωρίς πρόσωπο; Σα ζωγραφιά του Ρενέ Μαγκρίτ;
Λίγο μετά το φλας νούμερο 67, ακούστηκε πάλι το κλείστρο μόνο του και μετά από πολύ λίγο εμφανίστηκε μια γατοπατούσα. Η μουσούδα τρελάθηκε. Άρχισε να γαυγίζει ασταμάτητα και να την κυνηγάει. Η πατούσα άρχισε να τρέχει. Πάτησε μια κατσαρίδα και νομίζω τη σκότωσε. Για λίγη ώρα επικράτησε πανικός μέσα στην τρύπα. Τα μυρμήγκια χάσανε τον ρυθμό τους, τα σκουλήκια μαζεύτηκαν σε τελείες και τα ποντίκια έτρεχαν και αυτά, χωρίς λογική, στο χώρο. Αυτό διήρκησε δύο φλας ακόμα. Στο νούμερο εξήντα εννιά η μουσούδα κουράστηκε να γαυγίζει και να κυνηγάει τη γατοπατούσα και γύρισε δίπλα μου. Ευτυχώς, γιατί είχα αρχίσει να νοιώθω μια μοναξιά χωρίς αυτή.
Φλας νούμερο 131, 132, 133….μετά την γατοπατούσα έχουν μπει και άλλα μυρμήγκια, μια ουρά ποντικιού και ένα σπουργίτι. Νομίζω ότι έχω πέσει σε λήθαργο, δεν είμαι σίγουρος, μήπως δεν είναι 133 και είναι 103; Ή μήπως 102; Ή 134; Νομίζω είναι 133… 133… όμως σαν να πέρασε αρκετή ώρα και το επόμενο φλας δεν άναψε, ούτε ο ήχος του κλείστρου ακούστηκε… Ωραία ησυχία…
Και τότε το φλας άναψε και δεν έσβησε. Ένα δυνατό λευκό φως γέμισε το χώρο. Όλα τα πλάσματα της τρύπας καταλάβαμε ότι ερχόταν το τέλος. Η μουσούδα άρχισε το αλύχτισμα. Το σπουργίτι πέταξε προς το φως και εξαφανίστηκε πρώτο, ακολούθησαν τα ποντίκια, η γατοπατούσα, τα σκουλήκια, οι κατσαρίδες και τέλος ο κύκλος με τα μυρμήγκια. Εγώ έμεινα να κοιτάω το φως…όλα ήταν άδεια τώρα…μόνο εγώ και η μουσούδα είχαμε μείνει. Δίστασα. Τι ήταν πάλι αυτό το φως; Κάποια άλλη πύλη; Και που θα μ’ έστελνε τώρα; Η μουσούδα, πιστός φίλος, δεν έφυγε από δίπλα μου, όμως άρχισε να κλαίει, σα να μου ‘λεγε ότι κινδυνεύουμε αν δεν ακολουθήσουμε και εμείς γρήγορα το φως. Την εμπιστεύτηκα, ξεπέρασα τους δισταγμούς μου και αφέθηκα στην έλξη του φωτός. Η μουσούδα και εγώ χαθήκαμε στο φως.
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου. Ένα καθρεφτάκι που είχα κρεμασμένο έξω από το παράθυρο, τρεμόπαιζε με το ελαφρύ αεράκι χτυπώντας ρυθμικά στον τοίχο και δημιουργώντας αντανακλάσεις μέσα στο δωμάτιο. Η θερμοκρασία είχε πέσει λίγο, όχι όμως αρκετά για να δροσίσει. Πάτησα το κουμπί του ανεμιστήρα που βρισκόταν δίπλα στο κρεβάτι μου…συνέχισε να είναι χαλασμένος. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει και το στόμα μου είχε στεγνώσει. Οι μυρωδιές του δωματίου μου φαίνονταν υπερβολικά έντονες. Ήθελα νερό απεγνωσμένα. Τι τρελό όνειρο ήταν αυτό. Η αφυδάτωση από το αλκοόλ σίγουρα μου προκάλεσε παραισθήσεις. Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα για να πιώ κρύο νερό. Στο διάδρομο, σταμάτησα και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Πάγωσα. Δεν πίστευα στα μάτια μου! Είχα μουσούδα. Είχα τη σκυλίσια μουσούδα της τρύπας κολλημένη στο πρόσωπό μου! Τσίριξα και αντί για φωνή έβγαλα ένα ουρλιαχτό σκύλου! Την έπιασα με τα χέρια μου. Μακρόστενη, τριχωτή και η μύτη μου υγρή. Σάλια τρέχανε από τα σαγόνια μου. Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα και έβαλα το κεφάλι μου στο νεροχύτη, κάτω από το τρεχούμενο νερό της βρύσης, μήπως και συνέλθω από όλα αυτά. Τίποτα. Η μουσούδα ήταν ακόμη εκεί, πάνω στο κεφάλι μου, στο πρόσωπό μου. Έκατσα στην καρέκλα, δίπλα στο τραπέζι της κουζίνας, να σκεφτώ. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να γυρίσω πίσω στην τρύπα, κάποιο λάθος είχε γίνει. Πήρα τη μουσούδα του σκύλου και μπορεί ο σκύλος να πήρε τη φάτσα μου! Θεέ μου! Να πήγαινα τώρα στην τρύπα δεν μπορούσα. Μέρα μεσημέρι θα με βλέπανε οι πάντες! Σίγουρα θα υπάρχει άλλος τρόπος… Το μάτι μου έπεσε πάνω στο κινητό μου. Και αν έβγαζα μια σέλφι; Τι θα γινόταν; Σήκωσα το κινητό στο ύψος του προσώπου μου και πάτησα το κουμπί. Ακούστηκε το κλείστρο της φωτογραφικής μηχανής και ξαφνικά όλα μαύρισαν, σα να λιποθύμησα.
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, ήταν βράδυ αρχές Αυγούστου. Η ζέστη ήταν αφόρητη. Πάτησα το κουμπί στον ανεμιστήρα και άρχισα να απολαμβάνω το δροσερό αεράκι του. Είχα σκεφτεί να πάω μια βόλτα στη Νέα Παραλία, όμως τελικά το μετάνιωσα. Προτίμησα να αράξω σπίτι και να χαζέψω τίποτα στο Instagram. Πιάνω το κινητό μου στο χέρι και βλέπω μια νέα ειδοποίηση, ένας νέος ακόλουθος. Όνομα: Surrealism_skg, εικόνα προφίλ ένας σκυλομούρης τύπος. 133 Δημοσίευσες. Περιεχόμενο: Σουρεάλ εικόνες από μια μαύρη τρύπα. Μια μουσούδα, μια γατοπατούσα, ένα σπουργίτι, σκουλήκια, κατσαρίδες, τα μυρμήγκια και ένα πρόσωπο που μου έμοιαζε καταπληκτικά! Σαν να ήμουν εγώ! Μα τι σύμπτωση! Και επειδή είμαι τύπος που γιορτάζει τις συμπτώσεις, έκατσα και έγραψα μια ιστορία!
